چرا مادرمان را دوست داريم؟*

چرا مادرمان را دوست داريم؟چون ما را با درد بدنيامی آوَرَد وبلافاصله با
لبخند می پذيرند
چون شيرشيشه را قبل از اينكه توی حلقما بريزند ، پشت دستشان می ريزند چون وقتی
توی اتاق پی پی ميکنيمزياد با ما بداخلاقی نميکنند و وقتی بعدها توی تشکمان جی
جیميکنيم آبروی ما را نمی برند و وقتی بعدها به زندگی شان تِرِکمون
ميزنيمفقط ميگويند: خُب جَوونِه ديگه، پيش مياد!چون وقتی تب ميکنيم، آن ها هم
عرق می ريزند چون وقتی توی ميهمانی خجالت ميکشيم و توی گوششان میگوييم سيب می
خوام، با صدای بلند ميگويند منير خانوم بی زحمت يه سيب به اين بچّه بدهيد و ما
را عصبانی ميکند و وقتی پدرمان ما را به خاطر لگد زدن به مادر کتک میزند، با
پدر دعوا ميکنند چون وقتی درِ قابلمه غذا را برمی دارند، يکبخاری بلند می شود
که آدم دلش می خواهدغذا را با قابلمه اش بخورد چون وقتی تازه ساعت يازده شب
يادمان می افتدكه فلان كار را كه بايد فردا در مدرسه تحويلدهيم يادمان رفته،
بعد از يك تشر خودش هم پابه پايمان زحمت ميكشد كه همان نصف شبی تمامش كنيم چون
وسط سريال های مِلودِرام گريه ميکنند چون بعد از گرفتن هديهِ روز مادر، تمام
فکرو ذکرش اين است که مبادا فروشندگانبی انصاف سر طفل معصومش راکلاه گذاشته
باشند چون شبهای امتحان و کنکور پابه پای ما کممی خوابد اما کسی نيست که
برايش قهوهبياورد و ميوه پوست بکند به خاطر اينکه موقع سربازی رفتن ما،گريه
ميکند و نذر ميکند و پوتين هايمانرا در هر مرخصی واکس ميزند چون وقتي شب عروسی
ما داماد ازش خداحافظیميكند با چشمانی پر از اشك سفارشمان را ميكندما را به
داماد ميسپارد چون وقتی که موقع مريضيش يک ليوان آببه دستش می دهيم يک طوری
تشکر ميکندکه واقعا باور ميکنيم شاخ قول را شکسته ايم چون موقع مطالعه عينک
میزند و پنج دقيقهبعد در حاليكه عينكش به چشمش استميپرسد:اين عينك منو
نديدين؟ چون هيچوقت يادشان نمی رود که از کدام غذابدمان می آيد و عاشق كدام
غذاييم ،حتی وقتیکه روی تخت بيمارستانند و قرار است ناهاررا با هم بخوريم چون
همانجا هم تمام فکر و ذکرشان اين استكه وای بَچّم خسته شد بسكه مريض داری كرد و
چون هروقت باهاش بد حرف ميزنيم و دلشرو برای هزارمين بار ميشكنيم، چند روز
بعدهمه رو از دلش ميريزه بيرون وخودش روگول ميزنه كه : بخشش از بزرگانه چون
مادرند